Jakie to przykre i dołujące, że budzę się każdego dnia z myślą o Nim i wiem, że nie będzie ze mną, jeszcze nie dziś, jeszcze nie teraz. A jednak czuję codziennie jego ramiona, wyobrażam sobie jego twarz, przypominam każdy uśmiech skierowany do mnie. I ja też uśmiecham się z nadzieją, że wszystko będzie dobrze i marzenia się spełnią, a wieczorem płaczę, bo jest mi pusto i cicho.