Pragnąc uciszyć tęsknotę... To tak, jakby zapomnieć.
Jak można chcieć zapomnieć?

równie mocno się nad tym zastanawiam...

W tęsknocie zawsze jest trochę nadziei. Kiedy nie ma nadziei, zostaje tylko żal, a żal trzeba wyznać. Nie zniknie w ten sposób, ale byćmoże przestanie zatruwać wnętrze.

Acz chcieć to móc, nie da się.

Najpierw, należałoby się zastanowic czy jeteśmy w ogóle zdecydowanie, zażegnać tę tęsknotę. Kiedy wyzbyjemy się totalnie wszystkiego, pozostaje pustka. Na pustkę trzeba być gotowym.

jeśli nie chodzi o ostateczność, to nadzieja gdzieś tam pewnie się jeszcze tli... trzeba więc tylko z pomocą woli, na nowo ją w sobie odszukać...

Tęsknota nieskończonością jest ciszy. A zagłuszanie brzmi cierpieniem. Trzeba ją delikatnie wziąć w obie dłonie i sercem utulić. Jego muzyka da wytchnienie.

nie uciszysz, zawsze tętnic będzie raz mocniej to znowu zelży... może należy zadać pytanie wpierw czy chcesz by tęsknota odeszła?