Izoluję się ........
Izoluję się nie dlatego, że nie lubię ludzi, ale dlatego, że wyczerpuję się w kontakcie ze światem, hałasem, tłumem, zbyt długimi dyskusjami,
izoluję się także dlatego, że wolę być sam niż otoczony ludźmi, którzy nie lubią wibrować na tych samych częstotliwościach co ja.....
Nie, nie mówię, że są mniej interesujący, nie mam takiego roszczenia....
Mówię tylko, że jesteśmy inni....
Nasza wrażliwość i uczucia nie osiągają tych samych wyżyn.....
Mówię też, że im jestem starszy,
tym bardziej wiem kim jestem, dokąd zmierzam i czego chcę,
a co zupełnie mi nie odpowiada....
Nie potrzebuję towarzystwa....
Mało kiedy czuję się samotny, czuję się wspaniale w ciszy.....
A jeśli przyjmuję ludzi, to dlatego, że istnieje pragnienie i przyjemność....
Bardzo często mój spokój, mój wewnętrzny spokój, moje zasoby, moje odpuszczenie, czerpię z mojej bańki „sam w domu” lub na zewnątrz „w środku natury” raz za razem.
Nie kojarzę się,
jestem wybiórczym empatą....

Empatą, który szanuje swoje uczucia i słucha swojego ciała,
swojego umysłu, swojej duszy....
Bardzo kocham ludzi, słucham ich, doradzam i pomagam...
Ale potem moje „ja” woła o przerwę....
Jeśli więc kilka osób rozpozna się nawzajem, będzie wiedziało,
że spędzanie z kimś czasu nie po to, by wypełnić pustkę,
ale dlatego, że tego chcesz.
Takie podejście jest o wiele wspanialsze niż
ślepa wiara i obietnica bez pokrycia ''że cię nie opuszczę"
wielu ludzi jest razem nie będąc tak naprawdę "sobą" ze sobą
i tego się wystrzegam..