I kocham takie dni, których rano już nie pamiętam. Kocham je za to, że dyscyplinują mnie, krzyczą o szybciej i więcej. Pokazują palcem co jeszcze trzeba zrobić, krzywią się na myśl o chwili wytchnienia. Wymagają maksymalnego skupienia i koncentracji, spoglądają groźnie, gdy zwalniam na chwilę. Każą przekraczać granice.

Kocham takie dni, których rano już nie pamiętam.