:))

... złapałem... dziękuję... a rozmowy zawsze są dobre... no i nie przejmuj się tymi butami... gdybym nie chciał tobym nie wpuścił... ;-)

Więc jeśli mogę życzyć, to życzę Ci ażeby były chęci i możliwości do tego "więcej".

I zamykam temat, bo ja tak wlazłam Ci w życie z butami, niechcący.
Łap chrupkę (rzut chrupkami kukurydzianymi) i nos do góry ;)

... bo to nie głupota... mieć kogoś bliskiego przy sobie na stare lata... i tylko tyle... nic więcej... ale chyba jeszcze nie dojrzałem do tego... jeszcze tli się chęć czegoś więcej...

A mnie zadziwiają śluby starszych osób, wdowców... np.

Przejaw głupoty? Nie sądzę.
Na miłość nigdy nie jest za późno.

... no cóż... dużo racji w ty co piszesz... lecz ja jestem w takim wieku że myślenie o nowej rodzinie... o starcie od nowa to byłby raczej przejawem głupoty... a na związek dla samego tylko partnera... po to by mieć kogoś tylko by nie być samotnym... chyba jeszcze nie jestem gotowy...

Mój przyjaciel kiedyś zrezygnował z miłości. Powiedział, że kobiety tyle razy dały mu po tyłku, że ma to już w nosie. Ten etap już zakończył.
Ja wtedy miałam 17 lat. Tak naprawdę o miłości wiedziałam niewiele. Ale miałam pewność, że akurat tego zdania nie będzie się trzymać.
Od tamtego czasu minęły dwa lata. I właśnie niedawno napisał mi, że chce spróbować.
Bo to jest tak, że ta miłość od rodziny, ta miłość od przyjaciół... To lubienie... Wypełnia pustkę. Z tym, że kiedyś przyjdzie taki czas, że odczuje się brak. Brak kogoś bliższego niż rodzina. Tej drugiej połówki. Czasami zatrzymujemy się w tej samotni ze strachu. Ale ja zawsze powtarzałam, że lepiej jest żałować, że coś się zrobiło i cierpieć - cierpienie w końcu mówi nam, że żyjemy...- niż tkwić tak w bezruchu.

... to ta najbardziej osobista nadzieja i samotność... resztę samotności zajmuję mi praca i przyjaciele oraz reszta rodziny... Ty sama i reszta czytelników portalu też macie swój udział w tym że nie czuję się samotny... i to dość duży udział...

Tą nadzieją można załatać każdą dziurę. Tylko, że samotność w przyszłości to taki rodzaj wyobcowania. Nie każdy jest w stanie unieść ten ciężar na swych barkach.

... to raczej nie tak... wolę mieć nadzieję niż jej nie mieć wcale... bardziej w ten "koloryt"...