Gwiazdy są tak piękne, oświetlają bezgraniczny mrok, którego ani początku ani końca nie znamy. Podziwiamy ich piękno, wyjątkowość. Oczarowujemy się nimi. Jak często ich światło staje się dla nas drogowskazem... Potrafią lśnić przez tysiące lat mimo, że mogą być już dawno martwe… a głupiec wpatrzony w jej blask, bez żadnego zapewnienia potrafi wierzyć, że odnalazł Wieczny Płomień.
(...)
Jest już noc, nad sobą mam setki gwiazd. Każda może być prawdą, zaledwie kilka spośród wszystkich lub też żadna z nich. Jestem głupcem, który czeka na odpowiedź mędrca. Czekam aż odpowie, czy gwiazda za którą podążam jest prawdziwa. Co jednak jeśli mędrzec ten tak samo wpatrzony jest w fałszywą gwiazdę, w gwiazdę której zapewnienie o prawdziwości jest tak samo nikłe jak o mojej?