Gdyby w przyszłości stworzyć szczepionkę na samotność. O ile byłoby prościej. Uodpornić zgubioną duszę, by nie zachorowała. By nie poznała gorzkiego smaku rozczarowań. By nie spotkała się z brakiem uznania. By nie ominęło uczucie. O ile mniej cierpień, śmierci, pożegnań, listów przeczytanych za późno. Ile więcej wzruszeń, dobrych myśli, spokoju, dłoni w dłoni, rumianych śmiechów, pogoni za prawdą, która wyzwala, dążeń do spełnienia, czasu na marzenia, szukania swojej drogi... w miłości.