zwalniając mamy czas na ....zastanowienie się ...

Najczęściej pragniemy dłoni kogoś bliskiego, ale to prawda, że zdarza się, że pomoc nieoczekiwanie przychodzi z zewnątrz i to jest jedyne wyjście z dołka, czasami nieznajomy staje się naszym wybawcą, przewodnikiem...

upadamy by się podnieść ...skarbem jest dłoń kogoś nie koniecznie bliskiego.....

Pięknie to powiedziałeś...:)) najważniejsza jest walka, a przegrywa nie ten co upadł, lecz ten, który nie próbuje się podnieść...

ja również staram się iść ...jak nie górka to zakręt ...za zakrętem wyboje....pobocze strome....czasami deszcz i pod wiatr ....nasz droga życia.....

Staram się, naprawdę się staram...:))

oj tak Moniu ...trudno iść do przodu drepcząc w miejscu :) a wiec w drogę z uniesionym czołem ....:)

Czy to dlatego mam wrażenie, że prawie ciągle stoję w miejscu...

oj tak :) świetna myśl i do zeszytu z nią :) (+)

tak, to takie życiowe...