Gdy miałem 7 lat, patrząc w lustro widziałem wesołego chłopca którego ojciec trzymał za ramię
i uśmiechał się do niego. Ojciec był dla niego wzorem, a chłopiec był szczęśliwy mogąc być razem z nim.

Gdy miałem 10 lat, patrząc w lustro widziałem chłopca który płakał. Płakał bo okazało się, że jego ojciec wybrał
nałóg zamiast rodziny. Chłopiec wierzył jednak że ojciec opamięta się i wszystko wróci do normy.

Gdy miałem 13 lat, patrząc w lustro, widziałem chłopca pełnego nienawiści. Zrozumiał bowiem, że już nigdy nie będzie tak
jak kiedyś. Patrząc jak jego ojciec stacza się na dno, z dnia na dzień nienawidził go coraz bardziej. Przy okazji nienawidził
także siebie, bo nie potrafił pomóc osobie, którą kochał.

Gdy miałem 16 lat, patrząc w lustro widziałem chłopaka który przestał martwić się tym wszystkim. Odsunął się od swego ojca
i postanowił żyć swoim życiem nie patrząc w przeszłość.Stał się pewny siebie i wiedział czego chciał. Jego życie uczuciowe zaczęło rozkwitać. Jednak i to skończyło się
niepowodzeniem, gdyż za każdym razem stawał się zabawką w rękach kobiety, której oddawał całego siebie.

Gdy miałem 17 lat, patrząc w lustro widziałem chłopaka który zaczął wątpić w prawdziwą miłość. Postanowił że już nigdy więcej
się nie zakocha. Nagle miłość uderzyła w niego z nienacka i zapomniał o swym postanowieniu. Kobieta przed którą postanowił otworzyć
swe serce obiecała że nigdy go nie skrzywdzi. Nie długo musiał czekać, by przekonać się że po raz kolejny zostanie zdradzony.

Teraz mam 18 lat, gdy patrzę w lustro, widzę chłopaka wyglądającego jak cień człowieka, którym był 2 lata wcześniej. Zniknęła jego
pewność siebie, nie wiedział już czego tak naprawdę chce, odsunął się od ludzi. Oczy jego straciły swój blask, stały się puste. Twarz nie pokazywała żadnych
uczuć, tylko zmęczenie wiecznymi niepowodzeniami. Jednak mimo wszystko stara się nie poddawać, bo przecież kiedyś jego zła passa musi się skończyć...