Dusza jest szklana. To delikatny materiał, wymagający dobrego traktowania. Trzeba uważać, żeby nie doszło do uszkodzeń, bo jedna rysa, kolejna potem troska i pęka. Powoli. Boleśnie. Otwiera się wtedy serce, które pozbawione tej warstwy ochronnej, jest wyczulone na wszystko. I dalej boli. Jeszcze mocniej i ostrzej. Kawałek po kawałku, rozpada się. Można je uratować. Bliskością. Ciepłem. Czułością. Tylko wtedy można te poszarpane cząsteczki ułożyć na nowo. Aby ich moc wróciła. Drugi człowiek. To jest lekarstwo. Zobaczyć w drugich oczach, zgrabnym lustrze ukazującym inne pragnienia, nadzieję. Ulga. Wytchnienie. Spokój. Piękne uczucia.