Dlaczego nie potrafię się cieszyć z tego, co mam? Przecież mam tak wiele, a wciąż gonię za tym żeby mieć więcej, zasiadać coraz wyżej. Nie potrafię się zatrzymać. Porwał mnie tłum ludzi z pustką w oczach, którzy ciągną mnie w stronę.... Właśnie w stronę czego? Afirmacji społecznej? Fałszywego uznania obcych mi ludzi? Spełnienia oczekiwań rodziny, znajomych?
I tak biegnę codziennie, żeby kupić kolejny plastik, jechać trochę szybciej w trochę wygodniejszym fotelu. I tylko jak osiągnę kolejny "sukces" to przychodzi otrzeźwienie, a może zadyszka, i się zatrzymuję. Spoglądam wtedy w lustro i widzę w swoich oczach tą przeraźliwą pustkę, którą tak bardzo gardzę u innych, której tak bardzo się boję.