@amel.
"cechą granicy jest właśnie jej testowanie
bez testowania często nie widać że w ogóle one są"
- zdaję sobie sprawę, że każda moneta ma dwie strony

granice, mimo że nie są stałe, są potrzebne, także po to, by w miarę rozwoju móc je przesuwać..., innym razem po to, by się ich trzymać, choć daje to tylko pozorne poczucie bezpieczeństwa
ja myślałam chyba o sytuacji, w której ich w znaczącym stopniu po prostu nie ma, brakuje adekwatnego 'wzorca' i ten ich brak oznacza zarazem, że jakaś granica została przekroczona

może to tylko kwestia kolejności
nie możemy doświadczyć granic, znając tylko ich brak
natomiast znając granice, możemy je testować, doświadczać ich braku i przesuwać w miarę jak sami się zmieniamy

@Rodion
w sumie chyba dobrze to ująłeś
"nie chcę tego, co mam, ale nie wiem, czego chcę"
to jest właśnie wg mnie syndrom 'dziecka ograniczonego brakiem granic', zagubionego w sobie i niepotrafiącego samego siebie w 'zdrowy' sposób doświadczać

masz rację, im wyższy poziom abstrakcji, tym więcej nieporozumień

myślałam tu o bardzo podstawowych sprawach
każdy z nas potrzebuje chyba przestrzeni, w której czuje się bezpiecznie i zarazem czuje się sobą
od tego, by pierwowzór takiej przestrzeni stworzyć, jest dzieciństwo
jeśli w tym okresie pewne niepisane granice są przekraczane lub 'gwałcone', znacznie ogranicza to ww. przestrzeń lub całkiem ją niszczy
skutkuje to zanegowaniem zarówno wewnętrnych, jak i zewnętrznych granic lub ich niewłaściwym, krzywdzącym używaniem

albo jeszcze inaczej - używaniem siebie
po to, aby jakiekolwiek granice utrzymać

dobre :)
doświadczenia też źle znoszą ponowne wystawiania na udane wcześniej próby..:)