Czasami mi się wydaje, że on nigdy nie istniał. A potem szukam czegoś na skrzynce pocztowej i trafiam na te wszystkie maile. I myślę: nie jestem wariatką. On był.
I wtedy tracę grunt pod nogami. Szukam więcej słów. Więcej obrazów. Więcej dźwięków. Karmię się tym wszystkim i rozpadam.
Chciałabym, by wrócił. Wiesz? Tak bardzo mi go brakuje.
146 995 wyświetleń
1738 tekstów
256 obserwujących
5 December 2016, 00:45
Może warto "spalić" te wszystkie wiadomości i dać duszy w końcu odetchnąć. Wszak lepszą duszą jest ta rozmarzona w snach, niż ta przykuta łańcuchem wspomnień do muru smutku.
4 December 2016, 17:52
Niby tak. Tylko kiedy już nie ma do kogo otworzyć gęby... to smutno.