Cokolwiek się mówi o dramatach, ciężkich próbach losu, to mówi się z powodu nieznajomości dramatu największego. To one zaś (dramaty) uruchamiają instynkt przetrwania, wyzwalają zasoby, ściągają na tyle uwagę, by nie wpaść w bagno nudy i pustki, tego sytego sobą samym potwora, gdzie próżno wołać o ratunek, bo człek po jakimś czasie staje się jeno kamieniem, któremu wszak wszystko jedno, że to go przechodzień kopnie, to słońce przygrzeje, to deszcz zmyje...