Chwila uniesienia.

Najpierw lekko puszcza mnie w powietrze,
Powoli rozwijając delikatną żyłkę.
Z entuzjazmem,
lecz także skromnością,
unoszę się coraz wyżej.

Rozkosznie tańczę,
do muzyki, którą mi wygrywa,
prosząc Go o coraz szybszą melodię.

Daje mi to czego pragnę.
Uniesienie.

Jestem teraz,
jak latawiec nieokiełznany,
szamotający się w niebie.
Nieskutecznie,
próbuję się zerwać.
On trzyma mnie mocno,
czekając aż oszaleję.

Po wszystkim powoli,
zaczyna ściągać mnie na Ziemię.
Ja,
nie mając już siły,
wpadam w Jego ramiona.
Teraz czuję:

Jestem uziemiona!