Cały swój czas poświęcała na samokształcenie w ciszy czterech ścian. Samotność jej wystarczała do czasu, gdy nie zaczęło docierać do niej, ze nigdy nie osiągnie swojego ideału.
Co zrobiła? Podeszła do lustra, spojrzała i...Krzyczała wniebogłosy do własnej duszy, wyzywając swoje postępowanie.
Swój obraz świata Arkadii.
Stłuczone lustro marzeń stało się studnią na dno ambicji.
15 606 wyświetleń
169 tekstów
84 obserwujących
19 May 2010, 07:22
Izuniu , pozdrawiam i głowa do góry:)...może czas przewartościować priorytety?
18 May 2010, 23:45
Jakie to szczęście, że od każdego dna można się odbić.
A przynajmniej ja w to wierzę :)
18 May 2010, 22:33
wierzę w to, że słoneczko niedługo wyjdzie, oraz w to, że i Tobie Izuś zmieni się nastrój :-)
Całuję i jestem z Tobą :*