Patrzyła na ich pot, ból na twarzy, zgarbione plecy, czerwone oczy. Na ich zmęczone ciało i zmarszczaki. Patrzyła jak z trudem podnoszą łopatę, jak z czułościa patrzą na swój dom i dzieci.
Zrozumiała.
Nigdy nie doceniała rodziców. Nie zauważyła w jak krótkim czasie sie postarzeli. A przecież dali jej wszystko rezygnując ze swego zycia. Tata ciągle od 8 lat był za granicą tylko dlatego że ona mogła skończyć studia i mieć wszystko czego zapragnie.
Mama kończyła się psychicznie , musiała dzwigać wszystkie prooblemy dnia. Nie miała w nikim wsparcia i jeszcze ciagle nowe wieksze kłopoty.
-Boże..-pomyslała.
Czy warto aż tak poświęcać się dla pieniedzy i dostatku?
-Byłabym chyba bardziej szczęsliwsza w ubogniej , kochającej się rodzinie niż tutaj. Tyle życia za nami a ja w ogole nie znam mojego taty. Nie znam siostry która jest w domu raz na rok. Nawet nie wiem jaki kolor oczu mają.

Przepełniał ją taki żal.
I od tej pory codziennie zadawala sobie pytanie: Czy warto tracić życie w pogoni za kasą? Za dobrobytem?

Dziękuje moich rodzicom za wszystko.