Brakuje mi domu. Chyba nawet nie dlatego, że tęsknię za rodzicami. Tęsknię za domem, za poczuciem, że jestem jeszcze dzieckiem, że ktoś, mimo wszystko, nade mną czuwa, pomaga. Tu jestem zdana tylko na siebie. Nikt nie przypilnuje, nie nakrzyczy, nie zrobi obiadu, nie każe posprzątać… Dziwne, ale brakuje mi tego. Tej świadomości, że za ścianą są rodzice i w każdej chwili mogę pójść do nich do pokoju i ot, tak po prostu, na nich popatrzeć.