Bo kochać jest naprawdę trudno, to jak kopanie tunelu który się ciągle osuwa, kosztuje nas mase energii, wyrzeczeń i poświęceń, to właśnie tym tunelem idziemy przez życie...to on czasami jest podtopiony przez morze łez, czasami wysuszony przez wiosenne słońce, które razi w oczy. To właśnie w tym tunelu gubimy się i odnajdujemy, tu kochamy, tęsknimy i to właśnie my w nim umieramy. Niestrudzeni w boju idziemy ku światłu, jednak któż z nas dochodzi do końca? Czy już sama drogą się nie upajamy, czyż sama droga nie jest naszą prywatną szkołą życia?