Błąkam się po wzburzonych wodach oceanu. Jestem statkiem, którym miotają spienione fale. Brzegiem plaży, obmywanej przez chłodną wodę. Mgłą, roztaczającą wokół aurę tajemniczości i grozy. To dusza moja, wyrywa się z młodej piersi, jakby ciało me tylko jej zawadzało. Chodzę po wzgórzach zielonych, zbieram kwiaty na rozległych łąkach, pogrążona w marzeniach, które aż tchu mi zabierają. Żyję, chociaż całą swą duszą i całym sercem jestem gdzieś indziej. Przemierzam drogi nieznane, pola bezkresne, rozciągnięte wzdłuż potoków górskich, kryształowych. Suknia moja targana na silnym wietrze odsłania gołe stopy, mokre od rosy delikatnej. Stąpam lekko, jakbym nie chciała zbudzić śpiących upiorów, skrywających się w cieniu sokorów wysokich, Słońce zaszło już dawno, lecz jego złota poświata rozciąga się szerokim łukiem na nieboskłonie. Gwiazdy migoczą , niewzruszone łzami, które jak krew przodków starych, wsiąkają w glebę, po bitwie jakiejś, przegranej. Blady uśmiech błądzi po spierzchniętych wargach, próbując ukryć spojrzenie oczu błękitnych, rzucających iskry gniewne dookoła. Głos mój dźwięczny, melodyjny niesie się wokół alej lipowych, po parku zielonym, mgłą skrytym. Szukam go, myśląc, że jest tu może i czeka na mnie, stęskniony mego widoku. Biegnę wzdłuż ścieżki stromej, w dół padołu dusz zlęknionych. Wyczekuję nadejścia jego, a moje serce płonie żarem nieokiełznanym przez żadną siłę.Jest tu, nad stawem stoi, a tafla wody odbija jego chłopięcą twarzyczkę. Lęka się czegoś, rozgląda gwałtownie, jak zwierzę spłoszone. Dostrzega mnie, wychodzącą zza pnia czarnego, a jego oczy wesołością napełniają się szczerą. Cały świat znika, zamknięty w spojrzeniach naszych, jak noc nieprzeniknionych. Uczucie, które rozdzierało nas, oddzielonych tysiącami mil od siebie, teraz przepełnia nas, do samej głębi, jeszcze mocniej. Nic nie może przerwać tej chwili, złączenia dusz naszych, nawet drobne krople deszczu, spływające strugami na nasze stęsknione ciała.