Zaczyna się od jednej-ciebie, a kończy na wszystkich. I to właśnie świadczy o tym, że jest to miłość, a nie fanaberia ego. Jeżeli piszę, że miłość dotyczyć powinna wszystkich albo nikogo, to tak, obejmuje ona zarówno rodziców, rodzeństwo, przyjaciół, jak i inne osoby nie będące naszą rodziną ani przyjaciółmi. Nie przeczytałaś nawet dobrze tego, co napisałam. I masz zastrzeżenia do tego, o czym nawet nie wspomniałam.

Wypaczasz moją wypowiedź, nadinterpretując. Nie napisałam, że kogokolwiek omijają trudności. Chodzi o to, że piszesz, że kochasz, kiedy przy kimś się szczerze uśmiechasz, jakby to było sprawdzianem miłości. Dokonujesz w ten sposób połączenia miłości ze swoim dobrym samopoczuciem, co tworzy jej wypaczony obraz. Do tego stwierdzasz „to proste”, co każe mocno powątpiewać w Twoją zdolność oceny. Nic na tym świecie nie jest proste, zwłaszcza relacje międzyludzkie. Każdy, kto mówi, że coś jest proste, powinien najpierw poddać refleksji to, o czym chce napisać.

Po pierwsze mylisz miłość z byciem z kimś, a miłość obejmuje nie tylko związki (jeśli kochasz jedną osobę, to tak naprawdę nie kochasz). Po drugie jeśli ktoś sam nie zadba o własne potrzeby, to nie jest zdolny do miłości (nie sposób dać tego, czego się nie ma). Po trzecie nie napisałam, że dbanie o dobro innego ma odbywać się naszym kosztem, bo to z całą pewnością się nie sprawdzi (miłość nie jest poświęceniem). Mówienie jednak, że kocham, bo jest mi z kimś dobrze, bo się przy tej osobie uśmiecham i wszystko idzie gładko jest nieporozumieniem. To oznacza tylko, że dostajesz to, czego pragniesz, ale czy jest to na pewno miłość? Nie sposób tego orzec, dopóki nie pojawią się trudności.

Takie kochanie rzeczywiście byłoby bardzo proste. W miłości nie chodzi o nasze dobro, ale dobro tego drugiego, który nie zawsze musi być miły, sympatyczny i wywoływać uśmiech na naszej twarzy. Może być drażniący, niemiły, samolubny, podły itp. Kochać to, mimo tych wszystkich jego wad, dbać o jego dobro i rozwój, nie krzywdzić, nie odpowiadać złem na zło.