Nie proście rzeczy, by zdarły swe zasłony. Odsłońcie samych siebie, a wtedy i rzeczy się odsłonią. Nie proście rzeczy, by skruszyły swe pieczęcie. Pozbawcie pieczęci wpierw siebie, a wszystko będzie ich pozbawione. [...]

Wasz jest świat barier i płotów, ponieważ „ja” w was jest jedną z barier i jednym z płotów. Niektóre rzeczy wasze „ja” chce odgrodzić jako sobie obce. Niektóre rzeczy chce zagrodzić jako spokrewnione ze sobą. Atoli to, co jest odgrodzone, zawsze chce wedrzeć się do środka; to zaś, co jest ogrodzone, zawsze wyrywa się na zewnątrz. Bo rzeczy będące potomstwem tej samej matki – nawet wasze „ja” – rozdzielać się nie chcą.

A wy, zamiast radować się ich szczęśliwą jednością, zbieracie się w sobie od nowa do bezowocnego wysiłku rozerwania tego, co nierozerwalne. Zamiast łatać szczeliny w waszym „ja”, strugacie wasze życie w nadziei zaostrzenia go, ażeby zmieściło się pomiędzy to, co uważacie za swoje „ja” i to, co od waszego „ja” odmiennym się zdaje.