To słowa wydają nas na łaskę innych, obnażają sprawniej niż jakiekolwiek ręce, którym pozwalamy dotykać naszej skóry.

Zawsze płaczemy przede wszystkim nad sobą. A gdy bez litości piętnujemy występki i błędy, również walczymy głównie ze sobą.

Myślimy, że jesteśmy tacy oryginalni, że wszystko w nas jest takie wyjątkowe i niespotykane. Ale to niesamowite, do jakiego stopnia jesteśmy tylko echem innych, własnej rodziny i tego jaki kształt nadaje nam dzieciństwo.