[...] absolutna samotność, uczucie uniwersalnej pustki, przeczucie, że wasze istnienie zbliża się do jakiejś bolesnej i ostatecznej katastrofy, łączą się, by pogrążyć was w stanie prawdziwego cierpienia.
A jednak wciąż nie macie ochoty umierać.

Gdybym nie opisywał tego, co widzę, cierpiałbym tak samo – a może trochę bardziej.

Pisanie wcale nie przynosi mi ulgi. Odtwarza, rozgranicza. Wprowadza złudzenie spójności, pojęcie realizmu.

[...] oblicze śmierci ukazuje się powoli w całym swoim blasku. Trzecie tysiąclecie świetnie się zapowiada.

Myślę [...], że jest szczęśliwy – oczywiście szczęściem skrojonym na swoją miarę [...].

Wierzcie mi, znam życie; to wszystko jest absolutnie przechlapane.

[...] młodzi domagają się coraz większej liczby bardziej wiarygodnych informacji; [...] ale droga do społeczeństwa, które byłoby doskonale poinformowane, doskonale przejrzyste i doskonale komunikatywne, jest jeszcze daleka.

[...] człowiek myśli [...], że wcześniej czy później coś się wydarzy. Poważny błąd. Życie może być doskonale krótkie i puste zarazem. Dni upływają monotonnie, nie zostawiając najmniejszego śladu ani wspomnienia.

Palenie papierosów stało się jedynym obszarem prawdziwej wolności w moim życiu. Jest czynnością, której się w pełni oddaję całym moim istnieniem. To mój jedyny projekt.

Czymkolwiek by była, miłość istnieje, ponieważ możemy zaobserwować jej działanie.

Liberalizm ekonomiczny to poszerzenie pola walki, walki, która toczy się w każdym wieku i we wszystkich klasach społecznych.

Dzień był spokojny, ale trochę smutny, jak na ogół niedziele w Paryżu, zwłaszcza jeżeli nie wierzy się w Boga.

Oficjalnie jestem [...] w depresji. [...] Nie żebym czuł się bardzo nisko; to raczej otaczający świat wydaje mi się bardzo wysoko.

Gdyby należało podsumować stan współczesnego umysłu jednym słowem, byłoby nim właśnie to, które wybrałem: gorycz.