Kiedy ktoś na początku małżeństwa przysięga żyć razem „na dobre i na złe” raczej nie antycypuje „na złe”. Jednak cierpienie, tragedia, choroba i śmierć stanowią nieodłączną część małżeństwa, zwłaszcza w latach późniejszych. Wówczas jest się szczególnie wdzięcznym za wsparcie i miłość życiowego partnera. Kogoś, kto pamięta cię sprzed lat i kto nadal troszczy się o ciebie takiego jakim jesteś. Bycie bliskim świadkiem życia drugiej osoby jest przywilejem, jakim można się w pełni cieszyć tylko z czasem. Przetrwanie burz wczesnych i środkowych lat małżeństwa - zamieszania związanego z dziećmi, niewiernością jednego lub obojga, śmiercią rodziców, walką dorosłych o dzieci - może przyczynić się do niedającego się z niczym porównać przywiązania do osoby, która dzieliła z tobą tę historię.