Nie wszystkie matki będą kochać swoje dzieci-nie da się tego automatycznie wywołać-a jeszcze więcej matek nie będzie lubiło swoich dzieci. I dzieci nie kochają swoich matek i jeszcze mniej dzieci lubi swoje rodzicielki. Wyprowadzenie jakiegokolwiek założenia o wystąpieniu automatycznej miłości tylko dlatego, że ktoś kogoś wypchnął z siebie, jest skrajnie niebezpieczne. A tym bardziej fantazjowanie, że nawet jeśli ja będę kochać, to ta miłość zostanie odwzajemniona i nasyci jakąś pustkę wewnętrzną. Ja mam przekonanie graniczące z pewnością, że za mało się przyglądamy temu konstruktorowi, jakim jest miłość matki do dziecka i że wcale nie ma tak dużo kobiet, które są psychicznie zdolne do przeżywania prawdziwej, nienarcystycznej, nieegotycznej miłości do swojego dziecka i stąd mamy w miarę powszechne perwersje macierzyństwa w Polsce.

Kultura nam opowiada, że zazdrość jest składnikiem prawdziwej miłości. I to jest trochę tak, jakby nam mówiła, że każdy maratończyk musi mieć złamane kolano.

Dorosłość jest niebezpieczna, szczególnie dla osób niedojrzałych.