Stwierdzenie „nie mam dla kogo istnieć” sprowadza osoby tak myślące do roli środka dla drugiego człowieka.

Egoizm nie jest właściwą postawą życiową. Równie błędne jest cierpiętnictwo i poświęcanie życia dla kogoś. Nieporozumieniem jest częste stwierdzenie „masz dla kogo żyć”. Żyje się dla siebie. W tym sensie, że ma się czerpać radość z własnego istnienia. Mamy obowiązek dbać o rozwój naszych właściwości indywidualnych, a więc przede wszystkim obowiązki wobec siebie. W rezultacie możemy więcej uczynić dla innych, również nieznanych sobie osób.

Sztuka kochania siebie - należycie opanowana-nie dozwala ani na poświęcenie się innym bez umiaru, ani też na nadmierny egotyzm i egocentryzm. Nie dozwala na traktowanie wszystkiego, co się potrzymuje, jako należnego sobie. Mądre kochanie siebie skłania do zwracania uwagi na przeżycia innych. Ale nie dozwala też na takie robienie ofiary ze swego życia dla innego,które prowadzi do zatraty własnego indywidualnego kształtu życia i bywa wygodnym zdjęciem odpowiedzialności z siebie;wygodniej mieć winnego, który ponosi odpowiedzialność za nasze nieudane istnienie. I wygodnie też zasługi innego przypisać sobie.

Bunt, niezgoda na kompromis, uświadamia nam, jacy jesteśmy naprawdę. Nie chodzi tu o to, by ubierać się w sposób odmienny niż chcieliby rodzice bądź na złość kształcić się w innym kierunku niż rozsądnie proponowany, lecz o to, by wszelkie modele życia weryfikować i niczego nie przyjmować w drodze bezmyślności, biernego naśladownictwa.