Nic nie chcieć dowodzić. Przed zdumionymi oczyma rozpostrzeć obraz świata. Tak chcę pisać.

Jakby cierpienie uczyło, to Polska byłaby jednym z najmędrszych krajów świata.

Ani różnica poglądów, ani różnica wieku, nic w ogóle nie może być powodem zerwania wielkiej miłości. Nic, prócz jej braku.

Mężczyzna zdolny jest do zazdrości nawet wobec kamienia, który jego znudzona partnerka wyróżniła jako szczególnie piękny.

Dobrzy ludzie nigdy o siebie nie dbają. Tak jakby naprawdę nie byli dla tego świata.

Trzeba ludziom zostawić wolność decyzji, nawet jeśli chcą decyzji szalonych albo tragicznych.

Marzenia zwykle się spełniają, ale nie tak i nie wtedy, kiedy tego pragniemy.

Za każdym Don Kichotem wszczynającym awantury idzie zawsze Sancho Pansa, który je wykorzystuje.

Powieść nie ma przyszłości? Zmierzch powieści to zabobon literackiej gawiedzi. Jak w innych środowiskach wróżby o końcu świata.

Jest na świecie jeden zawód, jedno jedyne powołanie – być dobrym dla drugiego człowieka.

Czyż przyjaźń prawdziwa nie polega na łamaniu wszelkich przepisów dyskrecji?

Majestat śmierci jest taki, że ten, kto dobrowolnie umiera za coś, ma zawsze rację.