W czasie pisania siedzę. Na podłodze. Po turecku. [...] Oparta o tapczan, na którym wyleguje się pies. Nie mam biurka, bo jak siedzę tak, że mi nogi dyndają, to nic mi do głowy nie przychodzi. Mam taki niski stoliczek, na nim komputer... A kiedyś maszyna do pisania. Piszę jednym palcem, „metodą dzięcioła”, zawsze jest wielka radość, kiedy znajdę tę właściwą literę.

Uważam, że jakiekolwiek uczucia, w tym uczucia patriotyczne, należy okazywać nieostentacyjnie. I jak widzę za dużo patosu, to już czuję, że to na pokaz.

[...] uważam za strasznie głupie, jeśli ktoś twierdzi, że dzieci powinno się mieć po to, żeby na starość miał kto szklankę herbaty albo wody podać. Do tego to można mieć gosposię. Herbaty nie lubię. A jakoś się nie mówi, „żeby ktoś na starość szklankę kawy i papierosa podał”. No to po co? [...] Ale mieć dziecko po to, żeby ono się kiedyś miało odwdzięczyć za to, że jest? Jakiś absurd!

Śmierć uważam za coś tak samo naturalnego jak urodziny i życie po tych urodzinach. Nie lubiłabym codziennie umierać, tak jak nie lubię codziennie jeść, ale wiem, że trzeba.

Spanie to jest fizjologia. I nie widzę powodu, żeby się nią koniecznie dzielić z drugą osobą. Fizjologia, bo człowiek musi to robić. Wiem, bo próbowałam rzucić spanie. Wydawało mi się, że to strata czasu.

Przychylam się do opinii, że są dwa dni, którymi nie należy się przejmować. To wczoraj i jutro.

[...] przed ślubem trzeba mieć oczy szeroko otwarte, a po ślubie trzeba je przymykać. I ja zaczęłam przymykać. Nie na zalety, zalety widzę, ale na wady przymykam.

Pierwsza awantura w związku jest najważniejsza! Kochać można byle jak, ale nie można się kłócić o byle co!

[...] dlatego właśnie nie mam osobie najlepszego zdania. Bo raczej powinno się czytać. A ja oglądam te durnoty. Jadę do jakiegoś hotelu, mogłabym ze sobą zabrać jakąś książkę, bo przecież nie jest ciężka... A ja tylko wejdę do pokoju i od razu włączam telewizor.

Nie wierzę w życie pozagrobowe, nie wierzę w to, że gdzieś idzie jakaś dusza. [...] Wiem, że że ciału należy się szacunek, że należy je pochować, ale dla mnie życie człowieka kończy się z jego śmiercią. I nie ma w tym nic niezwykłego, ani dramatycznego. To jest naturalne. Chociaż może nie bardzo przyjemne.

[...] nie lubię mówić o swoich problemach. Zazwyczaj i tak nikt ich za mnie nie załatwi. To po co? Żeby usłyszeć: „Nie martw się, jakoś to będzie”? To sama to sobie mogę powiedzieć.

Nic tak nie dzieli jak wspólny pokój. Oprócz, rzecz jasna, łóżka.

Najpierw poprawnie, potem szczerze. Najważniejsze jest zdrowie. Zaraz po pieniądzach. Im dłużej żyję, tym bardziej uważam, że pieniądze są potrzebne do wszystkiego. I do tego, żeby być zdrowym – odpowiednio się odżywiać, wypoczywać i, kiedy zajdzie potrzeba, leczyć. [...] Nawet miłość, która jest ponoć najważniejsza, kiedy ludzie myślą tylko o tym, jak związać koniec z końcem i co wsadzić do garnka, można włożyć między bajki.

Na przykład zawsze marzyło mi się, żeby mieszkać w hotelu. Ale nie tak przez kilka dni. Na stałe. Lubie takie miejsca bezosobowe, takie, po których nie widać, kto w nich mieszka. [...] Żadnych zdjęć, zasuszonych kwiatków, dzbanuszków. Dlatego uwielbiam hotelowe pokoje.

Moim zdaniem lepiej udawać głupszą. Po pierwsze jeśli można udawać głupszą, niż się jest, to znaczy, że nie jest się tak całkiem głupią. Po drugie, kobiety inteligentne robią wrażenie przemądrzałych. Mężczyźni tego nie mają. A kobieta jak już coś wie, to zazwyczaj musi się pochwalić. Faceci chyba tego nie lubią. Więc ja mądrzejszej niż jestem nie udawałam. Bo nie mogłam. Wiedziałam, że sama siebie nie przeskoczę. A głupszą czasem udawałam. Również dlatego, że zależało mi na sympatii mężczyzn.