Ona planowała swój ślub od 4 roku życia. Wiedziała, czego pragnie od samego początku. Prosto, ładnie, skromnie, z miłością. Co z tego, że nie chciała nic kontrowersyjnego? Czy to źle? Ona pragnęła tylko poczucia bezpieczeństwa i gorącego uczucia, lojalności.
On był jej przeciwieństwem. Wygadany, rozrywkowy, dusza towarzystwa żyjąca chwilą. Sam sobie wyznaczał granice, ustalał zasady. Zawsze pewny siebie, zawsze dostawał to, czego chciał.
Ale mimo to, połączyła ich niezwykła więź. Coś, co było nierozerwalne - pomimo tylu różnic. Nie było to coś nierealnego, nie z tego świata. To była ich Miłóść.
Wyglądali razem przepięknie - ludzie rozpływali się nad tym, jak to do siebie pasują. Byli jak czerń i biel, koniec i poczatek, niebo i ziemia. Paradoksalnie - byli jednym. [...]

Zmiany są dobre. Tak mówią.

Spojrzałam jeszcze raz na ciebie. Byłeś blady, ale spokojny. Spałeś. Nie miałam serca cię budzić, dobrze wiem, że nigdy nie możesz się porządnie wyspać. Przysiadłam na brzegu łóżka. Nie wiem czemu zebrało mi się na wspominanie.
- Pamiętasz jak pierwszy raz się spotkaliśmy? Nigdy tego nie zapomnę. Spojrzałeś na mnie, świdrowałeś mnie wzrokiem. A potem tańczyliśmy. Do rana. To była środa…
A jak poprosiłeś mnie o rękę? Miałam serce w gardle! Ale byłam pewna, że chcę za ciebie wyjść. Ani na chwilkę się nie zawahałam. I jestem pewna do dzisiaj.
Od razu po zaręczynach powracają do mnie wspomnienia z naszego ślubu. Rozpłakałam się w trakcie przysięgi. To z tych nerwów. Ale podczas pierwszego tańca byłam [...]

Stopień zaawansowania znajomości jest odwrotnie proporcjonalny do czasu, jakiego potrzeba na pogodzenie się po kłótni.