Biegnę, a nadzieja ucieka z moich płuc, jak Ty uciekałeś przed Miłością.

Krzyczę, a dzwięk samotności jest niemy, moje serce pozostaje głuche na każdy szept Twojego odejścia.

Upadam, a moje kolana kaleczą się o brak Twoich pocałunków.

Podnoszę się, a moje oczy widzą Cię w każdym człowieku.

Tyle historii - jedno życie,
tyle marzeń, za które przyszło mi drogo zapłacić.
Zatopiona w ogromie swojej bezradności nie wiem co zrobić, by było jak dawniej..
Nie umiem cofnąć czasu, który biegnie tak szybko, jak dziecko, które widzi swoją matkę po długiej rozłące. Ten czas już nie wróci, te słowa, uściski, pocałunki...
Zostało mi jedynie mieć nadzieję na coś, co nigdy się nie spełni.
Tyle marzeń, tyle historii...
jedno życie.

nie zdawałam sobie sprawy z tego, że umierasz
dopóki nie kupiono Ci swetra do trumny.

do M.