O czym myślisz patrząc w gwiazdy? Ja ostatnio boję się na nie spojrzeć, ponieważ czuję strach. Jako nastolatka gapiłam się w nie godzinami odczuwając przy tym błogi spokój i radość. Ten widok napawał mnie siłą i motywacją. Dzisiaj wiem, że nic już nie będzie takie jak kiedyś, nadszedł czas by zacząć prawdziwie żyć, dorosnąć mentalnie. Boję się, że to uśpi moje wewnętrzne dziecko, a potem ono bezpowrotnie zniknie. Ta myśl sprawia, że zaciskam powieki jeszcze mocniej. Jestem tchórzem, nie spojrzę, a Ty ?

Ciągle powtarzał jej, że jest piękna i nie powinna mieć nic do zarzucenia swojej osobowości, a tym bardziej mieć kompleksów dotyczących jej ciała. Ona nieobecnym wzrokiem patrzyła na niego, nie była w stanie wydusić żadnego słowa. Wszystko przez jedną osobę, która kiedyś była w jej życiu kimś wyjątkowym i nadzwyczajnym, a teraz znienawidzonym. To on wbił jej do głowy, że nie jest nic warta, niczego nie osiągnie i nie ma w niej absolutnie nic wyjątkowego. Te głęboko wbite szpilki w jej mózg, nie pozwalają uwierzyć nikomu w pozytywne słowa. Zabliźniły się także z jej sercem, a jej poczucie własnej wartości leży głęboko zakopane pod ziemią. Nikt i nic nie jest w stanie tego zmienić, totalne dno.

Dobre słowo, miły gest to w dzisiejszych czasach coś niezwykłego. Życzliwość i troska są podziwiane, wrzucane do internetu, obsypywane milionami "lajków". A gdyby tak każdy z nas, wziął przykład z tych kilku osób i zrobił dobry uczynek, dla kogoś potrzebującego. Czyż świat nie byłby choć odrobinę lepszy? Dla współczesnych ludzi nie. Wolą podziwiać takie zachowania tylko z punku obserwatora, internauty. Egoizm nie pozwala na czynienie dobra. Realia naszych czasów. Przykre, a jednak prawdziwe.