Listy

Do Ciebie
Czasami coś musi się w naszym życiu skończyć..
Czasami z oczu muszą opaść nam klapki lub też różowe okulary, żebyśmy zobaczyli że ta relacja w której byliśmy na dłuższą metę nie zakończyłaby się sukcesem..
Myślę, że nastał w moim życiu teraz czas na tworzenie pięknych chwil i wspomnień i wiesz co... Zaczyna mi to wychodzić..
Już nie trzymam przy sobie kurczowo ludzi, którzy zabierają mi radość i oczy pokrywają smutkiem..
Już ich nie trzymam, tylko puszczam ten sznur, który tak naprawdę tylko mnie ranił
Czasami jeszcze nie potrafię się odzwyczaić od tego rodzaju "pustki", ale uczę się tego..
I wiadomo, że popełniam błędy i wiadomo, że czasami jeszcze płaczę i może uczę się powoli...
Jednak ostatnio coraz częściej się uśmiecham i dalej tak samo nie ogarniam swojego życia
Ale jest mi z tym dobrze..
I wiem, że będzie jeszcze piękniej...

Dobry wieczór Panu,
Piszę bo chciałam jeszcze raz podziękować za zaproszenie. Zrobiłam coś nierozsądnego, ale takiego braku rozsądku potrzebowałam, dla niektórych być może to głupota, dla mnie szaleństwo, a najlepsze jest to, że w żaden sposób nie żałuje bo nie można żałować chwili kiedy było się tak szczęśliwym. Nie można żałować momentów, kiedy to zaczynasz odkrywać nadzieje.
Piszę o odkrywaniu w sobie na nowo uczuć, ale nie typu znudzenie, te głębsze. Te, o które błagają samotni ludzie nocą miedzy [...]

Myślałam o tym co by było gdybym się zamknęła w tobie, w twoim pokoju, w twojej szufladzie a nawet w spodniach w kieszeni. Odizolowana tylko dla ciebie, i to mogłoby być nawet piękne a nawet ekscytujące. Boskie doznanie, długotrwałej łączności z tobą, rozkosznej symbiozy bez innych pragnień. Oderwani od rzeczywistości. Chciałabym możne i byłabym szczęśliwa jak nigdy dotąd, ale czy ty byś był?

W głębi i potędze morze błękitnego, czarze, sile skąpany tonę w czystości krysztale twych oczu. Jaką siłą było gdy w jednej chwili spotkanie to jak zawsze niespodziewane i nagle się odbyło. Ujrzałem w kamieniach szlachetnych piękno, czar i szczęście. Zaklęcie na mnie rzucone mego ducha skąpało i odpłynęło na wody dzięki, którym radość go przywitała.
Ujrzał on czystość moc mu nie znaną, jakąś obcą co bliska mu się stała. Mimo wszelkich chęci, siły czy odwagi gotów do boju z piekieł rodem, w szale odwagi, zaciętości do najgorszego znoju w chwili ujrzenia Twego najsłodszego spojrzenia. Czuje jak wzrok niczym nie skalany przeszywa jego duszę. Niezrozumiała jest siła gdzie spotykają się spojrzenia nasze. Choć chwila ta krótka, pełna lęku i szczęścia, niesie ze sobą coś co tęsknotą nas napawa do następnego zdarzenia.
Mimo lęku i serc drżenia przez chwilę spotkania, oglądasz się z tęsknoty za chwilą doznania.

A poza tym, denerwujesz się po co? I tak nas nikt nie słyszy. Krzyczysz, ale za cicho.
Dajesz znaki, ale wszyscy są ślepi, cierpisz, ale mówisz, że jest dobrze. Płaczesz kiedy nikt nie patrzy.
Zrób z tym coś bo tak żyć nie można
A ja Ci mogę pomóc chodź zrobimy coś głupiego Tam gdzie nikt nie patrzy
Tam gdzie nie ma jej i jego Będziemy Sami Może się ułoży,
Albo ciągle będziemy sami

Do Ciebie
Dzisiaj ubieram za duże ubrania i trochę chowam się przed innymi.
Dzisiaj śmieję się płacząc, bo życie jest tak pokręcone..
I nie powinnam wracać do wspomnień i do niego, ale tak bardzo to wszystko mnie przerosło..
Chciałabym wyjechać gdzieś daleko, proszę nie gniewaj się, że znowu wracam do bagna zwanego wspomnieniami..
On był przez jakiś czas dla mnie bardzo ważny
Był to dobry czas..
A ja byłam tylko..
Bywałam jak się bywa w życiu, wiesz tak bez szału, tak normalnie..
Boję się, wiesz jak bardzo się boję..
Jak małe dziecko, które zgubiło rodziców i nie potrafi zawołać bo strach go zjada..
Myślałam, że się wyleczyłam, ale diagnoza nadal nie jest pozytywna..
Powiedz mi co mam zrobić jak go zobaczę?
Jak nie uciec..
Jak nie sprawić, że oczy staną się wilgotne, a serce tak bardzo zaboli?
Powiedz mi czemu serce moje nie ma takiego guzika magicznego, który by uczucia wyłączył..
Powiedz mi czemu moje serce nie jest z kwarcu?
Bo gdyby było z kwarcu, pewnie by się tak łatwo nie złamało..

Do Ciebie
Wydaje mi się, że za szybko chcemy wejść w dorosłość, ubrać za duże buty, garnitur, garsonke i bawić się w dorosłych, a tak naprawdę w środku jesteśmy jeszcze dziećmi, którzy pragną wolności, swobody, braku podejmowania decyzji, które tak bardzo wpłyną na ich życie.. Jednak sami w nią wchodzimy, bo chcemy? Może też z konieczności..
Tak szybko szukamy miłości tak naprawdę nie wiedząc z czym ona się łączy, że do miłości musimy być dojrzali..
Bo miłość wymaga opieki, a czasami jesteśmy zbyt skupieni na sobie i nie potrafimy dać innym tego ciepła i otulić ich tą miłością na którą zasłużyli..
Dorosłość przychodzi za szybko, wręcza nam garsonke, a my mamy jeszcze na sobie strój małego dziecka, w którym dobrze się czujemy.
Dorosłość przychodzi i nas zaskakuje, tak że nie mam nawet czasu na pożegnanie się z dzieciństwem, z tym beztroskim czasem.
Jednak z czasem uczymy się jej i powoli przyzwyczajamy, że te lata dzieciństwa już pozostają tylko wspomnieniem..

Do Ciebie
W końcu czuje, że mogę wziąć już pełny oddech i pomimo deszczu widzę słońce.
W końcu sen jest spokojny i nie myślę że strachem o jutrze..
Nawet już tak za nim nie tęsknię, ale wspomnienia dalej są, jednak mówią, że to normalne..
Przecież to niemożliwe pozbyć się ze wspomnień człowieka, który tyle znaczył..
Jednak nie zapominam o tym co było, bo uważam, że to niepotrzebne..
Każda chwila z człowiekiem uczy, niezależnie kim dla nas był ten człowiek..
Uczy relacji, akceptowania. .
Te dwa dni ostatnie były ciężkie, przepełnione niepewnością i uświadomieniem sobie, że niektórych rzeczy w życiu nie chcemy jednak tracić, że znaczą dla nas wiele..
Teraz zaczynam swój nowy rozdział..
I myślę, że będzie to piękny czas ;)

Chciałbym Ci opowiedzieć wszystko
Każdy sen i marzenie,
Jak, gdy wołałam Cię w myślach
Byś przyszedł w miejsca
W których kiedyś bywaliśmy razem
A teraz stałam samotnie...
Czekałam...
Jakie emocje wnosiło każde z nich
Jak bez Ciebie
Było ciężko tam być
Łzy płynęły do oczu
Nie mogę
Nie chcę Cię zapomnieć...

Do Ciebie
Cicho ostatnio w moim życiu..
I tak pusto, jakbym stała pośrodku pustkowia..
Zamykam oczy, przeszywa mnie ból zapomnienia
Cicho jakoś ostatnio..
Każdy mówi, że będzie dobrze, a ja już nie czekam na to.
Wiem, że będzie, kiedyś na pewno..
Splecione dłonie, śmiech i restauracje wypełnione iskrzącymi od zakochania spojrzeniami..
Idę dalej, mijam zatłoczone ulice i ludzi pijanych, ale tym razem nie od szczęścia.
Mamroczą pod nosem, że dobrze, że kochają, że nienawidzą..
Mijam ich i już na nich nie patrzę.
Wspomnienia spotykają się ze mną praktycznie na każdym kroku, na każdej ulicy..
Nie jest łatwo się z nimi rozstać, wziąć rozwód..
Naprawdę, uwierz mi..
Staram się..
Myślę, że kiedyś mi to wyjdzie. Wtedy Ci powiem, że rozwód ze wspomnieniami został zrealizowany.
Jeszcze trochę potrzebuję czasu..
Nie bądź zły..
Daj mi jeszcze tylko chwile.

Do Ciebie
Chciałabym powiedzieć, że już nie boję się jutra, jednak boję się go bardziej niż zawsze.
Już chciałabym powiedzieć, że jestem spokojna, lecz aktualnie czuję się jak taka mała łódeczka na oceanie, na którym panuje sztorm.
Chciałabym napisać, że jestem w pełni szczęśliwa lecz napiszę, że kiedyś na pewno będę.
Jednak mogę Ci napisać, że cieszę się z wschodów słońca, które zwiastują nowy dzień.
Cieszę się z uśmiechów obcych ludzi i ich roześmianego spojrzenia.
Cieszę się z przyjaciół i ich obecności.
Dużo się dzieje i dlatego może tak lubię życie..
Za tą niewiedzę, na którą czasami narzekam, na niespodzianki, które ze sobą niesie..
Cieszę się, że jeszcze tak wiele dziwnych rzeczy przede mną..
Bo życie jest trochę dziwne..
Może nawet nie trochę, życie jest turbo dziwne i turbo zaskakujące
I to jest chyba piękne..
Zaskakująco piękne.

Do Ciebie
Piję zieloną herbatę i wracam wspomnieniami do chwil kiedy szczęście przez moment było przy mnie..
Pamiętam jak zabierałam ją jemu, bo jego jakoś zawsze lepiej smakowała..
Moja zawsze była za gorzka i jakaś taka " nie taka", a on się śmiał i lekko kręcił przy tym głową..
Teraz już wiem jak poprawnie parzyć zieloną herbatę, jest dobra, ale nie smakuje tak samo..
Brakuje jej tego czegoś, magicznego składnika
Czułości, ciepła, ale tego innego, który jeszcze bardziej podkręca smak..
Wchodzimy w dorosłość, my dzieci, które żyły beztrosko..
Wchodzimy w dorosłość, która zaczęła się trochę za szybko..
Oddalamy się od siebie, zmieniamy otoczenie i styl rozmów..
Szukamy ciepła, stałego miejsca, swojego własnego domu.
Trochę się gubimy, po czasie odnajdujemy
Czasami potrzebujemy ciszy, która nas wyleczy..
Z tego całego chaosu, który nas pochłania..

Do Ciebie
Ostatnie dni były ciężkie, przepełnione niewiedzą, zimnem i deszczem, który rozmywając świat trochę rozmył też mój..
Wracam sercem do człowieka, o którym miałam zapomnieć, ale ciężko się o nim zapomina..
Większość mi mówi, że jestem niesamowicie silna, ale nie wiedzą ile ta siła mnie kosztuje..
Tak wielu rzeczy się boję, boję się jesieni i spadających liści
Boję się braku drugiego ramienia i ciepła..
Potrzebuje herbaty lub kawy wypitej już nie w samotności..
Potrzebuję Ciebie i Twoich ramion, które staną się moim domem..

Odtrącając czyjąś seksualność, kosztem własnej aseksualności odtrącamy uczucia. Zdrowiem jest dotyk, poczucie czułości, bliskości. Człowiek sam siebie nie połaskocze, a to o czymś świadczy, ludzie bez poczucia bliskości czują się samotni. Ludzie, samotni żyją krócej, a po stracie osoby ukochanej często przechodzą traumę. Czasem Cię przycisnę, dogryzę, ale im bardziej dogryzam, tym bardziej pożądam sercem, każdego dnia płaczemy za sobą w swych zwątpieniach. Choćby najbardziej zawiłych świadomościach, wiem, że chcę być przy Tobie, bo bez Ciebie zatracam swój sens. Kocham niezaspokojony głód twego serca, ból samotności, który prowadzi cię w moje ramiona. Oblicza twej krzywdy, rodzą pragnienie ukojenia tego bólu. Okradani z czasu, cennych sekund życia. Zbliżamy się do końca, bez ciebie jestem żebrakiem w mrokach świata, ocalony relikwią żywych wspomnień.

"Żarty skończyły się teraz
Nie wierzyłeś chyba że to trwać wiecznie
będzie - teraz musisz zebrać wszystko
co posiadasz w głębi swej duszy,
by głębokie nadzieje ożyły wszędzie,
byś nie przepadł bezpowrotnie w
zakamarkach ciemności, by głęboko
ukryta wiara mogła wykiełkować
teraz na gruncie zgnilizny mojej
nikczemności, by wszystko co dobre
i piękne ożyło naraz
Tyle lat życia - 20 - niewiele ?
potrzeba Ci było zrozumieć po części
podstawę prawdy wszystkiego, że życie
wieczne za życia nie ujmiesz w
tabelę, że ciało twoje należy do
gruntu ziemskiego i dusza twoja należy
do ducha wspólnego, że dusza
i ciało są metamorfozą, zmieniają się
w czasie jak ich przeznaczenie i że
jaźń jest ich wspólnym tworem - oazą
trwa bowiem po śmierci bezmiennie
więc wybacz mi Boże wszystkie
me grzechy."