Do M.

Wiem, że pewnie już nie jestem dla Ciebie ważna, ale mimo to, postanawiam nadal do Ciebie pisać, zgodnie z naszą tradycją. Tęsknię za Tobą. Za Twoim głosem, uśmiechem, radością, którą codziennie się ze mną dzieliłeś. Za wsparciem, dzięki któremu dawałam sobie radę. Teraz nie mam żadnej z tych rzeczy, już się nie widujemy, nie kontaktujemy i mimo, że to nie skończyło się w złości ja nadal nie mogę pogodzić się z tym, że Ciebie już nie ma. Powiedziałeś, że oboje musimy ruszyć z miejsca. Tyle, że ja chciałabym zostać w naszej odgrodzonej od świata krainie, chciałabym nadal móc słuchać twojego głosu, zasypiać otulona twoimi słowami i bezpieczna, budzić się z uśmiechem na ustach, wiedząc, że jesteś obok. Chciałabym móc opowiadać Ci o moich przeżyciach, dzielić się z Tobą każdą najmniejszą cząstką mojego dnia, opowiadać Ci moje sny i wywoływać uśmiech na Twojej twarzy. Móc patrzeć w Twoje oczy i czuć motyle w brzuchu przy każdym Twoim dotyku. Chciałabym, żebyś nadal mnie kochał, ale wiem, że nie mogę Cię do tego zmusić. Powiedziałeś, że dużo nas dzieli, a nasza miłość najwidoczniej nie była na tyle silna, żebyśmy mogli przezwyciężyć te różnice. I to boli mnie najbardziej. Myślałam, że jesteśmy dla siebie stworzeni, ale musiałam się pomylić... Chciałabym, żebyś kochał mnie wystarczająco mocno.
Na zawsze Twoja
A.