Święta Zmartwychwstania Pańskiego, to czas zadumy i refleksji nad tym, kim jesteśmy i dokąd zmierzamy...Zanim usiądziemy do stołu, warto zadać sobie pytanie... co my uczyniliśmy dla zmartwychwstania człowieka, tego najuboższego, chorego, samotnego ? Czy pochyliliśmy się nad leżącym, czy też może przeszliśmy obojętnie ? Czy zapukaliśmy do drzwi, gdy nagle przestaliśmy widywać na klatce starszą osobę mieszkającą obok ? Czy uchyliliśmy okno do piwnicy w reakcji na marznącego kota ? Czy zareagowaliśmy na krzyk dziecka dobiegający zza ściany ?...Tak, trzeba odpowiedzieć w sumieniu na te wszystkie pytania, zanim usiądziemy do stołu...Albowiem zmartwychwstanie w współczesnym świecie to nic innego, jak wyjście z grobu egoizmu... odrzucenie kamienia swojej obojętności... to spotkanie z człowiekiem zapomnianym...Chrystus Zmartwychwstał właśnie dlatego, by uwierzyć, że nie żyjemy dla samych siebie, że niekiedy tuż obok jest człowiek, że trzeba pójść na spotkanie, niekiedy nawet wbrew wszystkiemu i podać pomocną dłoń, że trzeba przebaczyć nawet wtedy, gdy ktoś na to nie zasługuje, że trzeba pochylić się też nad tym najmniejszym, nad psem, kotem, zwierzakiem leśnym...To wszystko nas wzbogaca przed ostatnim Zmartwychwstaniem...Kiedyś wszyscy staniemy w nagiej prawdzie i to właśnie, te niezliczone dobre uczynki sprawią, że nie będziemy nadzy jak inni, którzy zapomnieli za życia co to jest drugi człowiek... Zanim usiądziemy do wspólnego śniadania pomyślmy o tym...
Kochani, życzę Wam wytrwałości w postanowieniach i natchnienia od Zmartwychwstałego w gromadzeniu takich wartości, które przyniosą Wam kiedyś szczęście w odkrywaniu ścieżek do Prawdziwego Nieba...