Mamo

Spędziłam część dzieciństwa w ciszy, bojąc się własnych słów. Czy za to mam Tobie dziękować? Nie przespałam wielu nocy badając czy jeszcze oddychasz. Skrywałam swój ból, z obawy przed zranieniem Ciebie, chciałam abyś była tutaj. Ale tak abyś pokazała jak to jest w prawdziwej rodzinie. Chciałam abyś dała mi w końcu poczucie bezpieczeństwa. Myślałam, że to ze mną jest coś nie tak, wstydziłam się Twojej słabości. Obwiniałam się z każdym Twoim kieliszkiem, chciałam coś zrobić ale byłam tylko dzieckiem. Byłam Twoim dzieckiem, którego nigdy nie słuchałaś. Pojawiłaś się w moim życiu tak szybko jak zniknęłaś. Będąc obok, nawet Ciebie nie było, powiedz jak to możliwe? Nie poznałam Twojej miłości, nigdy nie byłaś moim autorytetem, a czy nie powinnaś? Nawet nie wiesz co czuje dziecko niemogące pochwalić się swoją matką, którą uważa za ideał. Teraz wiem, że na to wszystko nie zasługiwałaś i nigdy nie będziesz. Jedyne co nas łączy to geny, jesteś moją biologiczną matką ale życiową jest Twoja starsza córka, z której możesz być dumna. Wywiązała się lepiej od Ciebie, wychowała siebie a potem mnie. Ani ty ani ojciec nie sprostaliście określeniu 'rodzice'. Nawaliliście, zmieniając nasze dzieciństwo w piekło. Jedyną lekcję życia jaką dam daliście, to jak łatwo stracić wszystko i jak ciężko to naprawić.

P.S Kocham Cię.