Przepraszam i dziękuję.

Nigdy nie chciałam Cię skrzywdzić. Pewnie Ty mnie też nie. Po prostu nie umieliśmy w pewnym momencie już być ze sobą. Jednak to te piękne momenty są na piedestale. Te złe pamiętam, jednak... Jakoś to wszystko idealizuję. Wiem, to nie był Nasz czas. Tak dużo czasu minęło, tak dużo przeżyliśmy razem, jak i już bez siebie. Tak długo, pomimo rozpadu Naszego związku, mogliśmy na siebie liczyć. Nagle jednak Cię zabrakło. Wiem, ja też się wycofałam. Przecież tak powinno być lepiej. Dla Twojego życia, dla mojego. Jednak wciąż mnie coś uwiera i nie chce odejść. Nie wiem czemu nie mogę sobie z tym wszystkim poradzić. Dlaczego jesteś tak głęboko pod skórą. W sercu? Może to tylko nostalgia. Może faktycznie nie jesteśmy sobie pisani. Mamy już obydwoje ułożone życie. Jednak chciałabym po prostu usłyszeć, że masz mnie dość i nie chcesz ze mną rozmawiać. Łatwiej byłoby może odpuścić. Teraz tylko domniemuję dlaczego jest cisza między nami i chcę Ci powiedzieć, że rozumiem. Też się nie odzywam z tych Twoich powodów. Sama jednak... cóż mam powiedzieć. Tęsknię i czekam. Wiem... Nie powinnam. Wiem, zachowuję się jak naiwne dziecko. Wiem, jednak, że to co w głowie nigdy się nie zdarzy. Pamiętaj jednak, że zawsze będziesz dla mnie bardzo ważny.
Zawsze będę Cię kochać.

P. S. : Bądź szczęśliwy.