Drogi...

Już dwa razy wzywałam Twe imię

Zawiodłeś.
Czuję się oszukana... jednak dziwnie spokojna.
Jakbym, podczas zwiększającej się odległości, między nami - odnajdowała siebie.
Brzmi pięknie... mimo to, niesamowicie ciężko rozmawia się z samą sobą.
Większość słów jakie wypowiadam przesiąknięte jest Tobą, mało w tym moich pragnień, marzeń, sukcesów, postanowień, czynów, chęci... mało w tym mnie.
To boli.
Jakbym czciła niewidzialne bóstwo. Będąc na wyciągnięcie ręki, odpowiadałabym na każde zawołanie. Błądziłabym i wracała, za każdym razem zataczając to samo, błędne koło - czekałabym.

Jednak kiedy przychodzę przed Tobą, dom zostaje pusty. Wiatr gra w berka z drobinami wspomnień i jedynie moje kroki plamią podłogę. Dłonie odgrzewają wczorajsze placki, oczy wpatrują się w pustkę.
Ciebie brak.
Nie było Cię dziesięć lat temu, nie ma dzisiaj.

Przyjacielu... Ilu nadałeś imię Wierności?

Nie pozostaje mi nic innego jak wybrać się na kolejny spacer. Może wtedy zechcesz mnie odszukać. Może wtedy, gdy ślady sprowadzą inne ciepło, zechcę poprosić byś pomógł mi... odnaleźć Mnie.

Bądź zdrów,
Di.