Listy do S.

Kochana S!

Rozsypuje się.. kawałek po kawałku pękam jak szklana bańka. Bo jak długo można być silnym? Ja dłużej nie mogę. Nie dam rady. Za dużo tego. A najgorsza siostrzyczko jest ta cholerna bezradność. mimo wszystko nic nie mogę zrobić. Bo przecież nie odpowiadam za głupotę innych. A tak bardzo chciałabym to wszystko zmienić. Zmienić świat w którym zmuszona jestem żyć. Zmienić cokolwiek.

Podobno przyzwyczajenie godzi nas ze wszystkim. Widocznie są jakieś granice. Cierpliwości, zrozumienie, miłości, obojętności. Jakiekolwiek. Takie po których przekroczeniu trzeba coś zrobić, nie można tak samo dalej żyć. Nawet nienawiść jest zmianą. Na gorsze bo na gorsze ale jest....
Ale jak można nienawidzić kogoś kogo z natury powinnaś kochać? Kto powinien Ciebie kochać? Tak, Ciebie też powinien.. nas obie. Czasem zapominam, ze zmuszona byłaś przechodzić przez to samo. tydzień po tygodniu, rok po roku. Nędzna namiastka życia... Życie kilkoma darowanymi chwilami.
Zaczynam Ci zazdrościć, ze nie musisz już tego znosić, ze patrzysz na to z góry. Wiem, Ciebie też to boli. Mnie też.. boli mnie to co czuję, boli to co myślę.Tak po prostu siostrzyczko boli mnie życie..
Dawno przestałam szukać sprawiedliwości, teraz wątpię już nawet w sens czegokolwiek...
Nawet nie wiesz jak bardzo bym chciała być teraz przy Tobie, móc przytulić Cię i wypłakać cały ból. Zamiast krzyczeć, zamiast nienawidzić czuć Twoją miłość. Wypełnić nią pustkę w sobie. Móc choć raz usłyszeć, że mnie kochasz, ze jestem ważna... Choć raz poczuć się kochana...
Znów nie realne marzenia...
Ironizując, najlepszy jest teraz czas na to aby się rozsypać... jak zawalę kochana siostrzyczko, to przynajmniej na całej linii.
Wiem, wiem nie mogę tak myśleć.. Musze być silna, bo nie którzy nie potrafią....
Nie wiem jak to zrobię siostrzyczko ale sobie poradzę. osiągnę to o czym marzę choćby po to aby pokazać, ze mimo wszystko potrafię..

Kocham Cie siostrzyczko.