Nigdy niewysłany list

Starałam się znieczulać chemicznie. Alkohol jest moim towarzyszem dnia codziennego. Tak samo jak krótkie małe rureczki wypełnione tytoniem. Niszczymy się nawzajem i wzajem. Jedno zaciągnięcie, dwa… szóste, w końcu przestaję liczyć. Wiem tylko, że moje życie skróciło się o kolejne pięć minut. Innowacją w chemicznych znieczuleniach była ucieczka w THC. Lufka, nabicie, podpalenie, zaciągnięcie, wstrzymanie oddechu, podróż. Podróż w swoją podświadomość. Ukojenie nerwów. Dlaczego dziwi Cię, że sprawia mi to przyjemność? No przecież jestem ćpunką! Przecież sam miałeś czelność mi to wygarnąć. Niestety czasem podróże nie kończą się tak jakbym chciała. „Bad trip” jest największym rozczarowaniem jakie przeżyłam. Podróże psychodeliczne przy dźwiękach Lamb, lub Dyjaka.
Tak swoją drogą Marek Dyjak jest moją nową miłością muzyczną. Tworzy coś na pograniczu poezji śpiewanej, bluesa i jazzu. Wyobraź sobie jak to jest odbierać tyle bodźców jednocześnie. Znieczulona alkoholem, odurzona THC, dodatkowo w płuca wprowadzam miliony substancji smolistych i dwutlenku węgla, który dodatkowo mnie ogłupia, a Dyjak śpiewa jeszcze o niespełnionej miłości. Wiesz? Ludzie mówią, że najsilniejsza miłość to ta nieodwzajemniona. Przekonałam się po tej krótkiej przygodzie z Tobą, że jest to cholerna prawda. Mówi się także, że prawda nawet ta najbardziej bolesna jest lepsza niż kłamstwo. Z tym absolutnie się nie zgodzę. Wolałabym dalej żyć w cudownej nieświadomości, Twojego kłamstwa związanego z Twoimi uczuciami do mnie, niż usłyszeć, że mnie nie kochasz. Tak po prostu przez telefon.
Zabawne. Z tego co zauważyłam, jesteś osobą mówiącą o wielkich ideałach. W zachowaniu jednak nie widać po nich śladów.
Za każdym razem zaczyna się tak samo. Krótki telefon od mojej najlepszej przyjaciółki Marty z zapytaniem, czy przypadkiem nie mam ochoty na spacer. Mam. Mam zawsze ochotę na cholerny spacer z Martą. Nie raz widziała jak sama siebie niszczyłam, z powodu wielkiego zaufania do ludzi. Jak można to nazwać? Łatwowiernością? Ufnością? Czy zwykłą głupotą? Mimo tych zawodów nie straciłam wiary w ludzi. Nie stałam się zgorzkniała. Chociaż są chwile, gdy nienawidzę wszystkich i wszystkiego. Sądzę, że każdy z nas ma czasami przeżywa takie momenty.
Zastanawia mnie jedno J. Czy wiesz, że to wszystko Twoja wina? Piszę do Ciebie list, na tym bezpłciowym papierze. List, który nigdy do Ciebie nie dotrze, bo postanowiłam w końcu unieść się dumą, po tym czasie, w którym dawałam grać na swoich uczuciach. A to rzecz, której nienawidzę najbardziej na świecie. Moje uczucia są rzeczą, z której nikt nie ma prawa czerpać samolubnych korzyści. Dlaczego to zrobiłeś? Czy w jakiś sposób podniosło to Twoje mniemanie o Tobie? Cholernie zastanawia mnie to, jak się czujesz z tym wszystkim. Już raz wcześniej dostałeś jeden list ode mnie. Ten zostanie u mnie. Nie widzę sensu wysyłania listu, który i tak wyląduje w koszu, bez żadnej refleksji nad nim. Pamiętam kiedy dostałeś mój pierwszy list. Było to 24 kwietnia 2013 roku, to był dość chłodny czwartek, siedziałam u siebie na stancji, w czarnej koszulce i w krótkich spodenkach. Jak zwykle siedziałam pod kaloryferem i myślałam nad naszym spotkaniem, które miało się odbyć następnego dnia. Było dużo łez. Zarówno z Twojej jak i mojej strony. Mojej dlatego, że cierpiałam i darzyłam Cię niesamowicie wielkim uczuciem. A z Twojej? Nie wiem. Pewnie tylko szczepionki namieszały Ci w głowie. A Ty namieszałeś dla mnie. Znowu dałam się nabrać. Już po raz kolejny. Zawsze wydawało mi się, że należę do dziewczyn, które nie dają się tak łatwo oszukać. Zdradź mi ten sekret, jak udało Ci się zrobić to aż tyle razy?
Pamiętam jak się poznaliśmy, to wszystko zaczęło się tak niewinnie i pięknie. Współczesna rzeczywistość. Poznaliśmy się przecież przez Internet. Czy nie zastanawiało Cię kiedyś, dlaczego akurat Internet jest tym współczesnym medium miłości? Dlaczego tak się stało? Przecież to jest takie proste, by poznać się w każdy inny sposób. Wystarczy podejść i się przedstawić, a później jakoś leci. Nie uważasz, że współczesne interakcje międzyludzkie są w znacznym stopniu zaburzone? Dlaczego tak się dzieje? Dlaczego duża liczba osób nie potrafi odnaleźć się poza binarnym światem?
Mam pewną hipotezę na ten temat. Hipotezę, dlaczego dużo par poznaje się w świecie wirtualnym. Myślę, że ludzie przede wszystkim boją się odrzucenia. Boją się pokazać przed innymi, bez maski widocznych liter i często poprawionego w photoshopie zdjęcia. Istnieje jeszcze druga opcja. W realnym świecie najzwyczajniej nie zwrócilibyśmy na siebie uwagi.
Jednak my wybraliśmy wirtualną rzeczywistość. Po kilku rozmowach z Tobą wiedziałam, że świetnie będziemy się również dogadywać także w tym pozawirtualnym świecie.