List do...2

Dzisiaj odwożąc swojego „anioła” do pracy wymusiłem pierwszeństwo i w jednej chwili mogłoby mnie już nie być. Przytomne zachowanie kierowcy z lewej strony być może uratowało mi życie. Czy Pan Bóg chciał przez to powiedzieć, że muszę żyć???.
Ostatnio dużo swojego czasu poświęcam na modlitwę i rozważanie o Bogu. Od chwili wyboru nowego Ojca Świętego przeczytałem niemal całą literaturę dostępną w naszym kraju na temat tego człowieka…Śledzę wszystkie dostępne o nim artykuły i zapisuję w sercu każde słowo, które wypływa z Jego ust. Zakochałem się w Ojcu Świętym od pierwszego wejrzenia od pierwszych słów…bo czyż nie jest to piękne, gdy ktoś od kogo wszyscy spodziewają się wielkich słów, wychodzi i mówi zwyczajne dobry wieczór??? Później jeszcze te buty…okulary…niemal w każdym słowie w postępowaniu tkwi jakaś nauka…jakaś magia.
Po co pozbywać się starych, psujących się okularów skoro można spróbować je zreperować…
Ludzie zbyt szybko pozbywają się rzeczy, które przecież służyły im jakąś część życia, były z nimi na dobre i na złe. Czy niekiedy nie lepiej, zamiast rozglądać się za nowym, modniejszym, lepszym po prostu zadać sobie pytanie czy można jeszcze coś zreperować???
Nowe może być ładniejsze, inne,bardziej pociągające z pozoru lepsze, ale nigdy nam nie da tego, co łączy nas ze starym…przywiązania. Ludzka twarz dopasowuje się do okularów, które związane są z nią masę czasu i tu nie chodzi tylko o same więzi, dopasowanie, ale przecież nasza twarz niemal wrasta w kształt okularów...a stare okulary, nawet zepsute są częścią nas samych...jakkolwiek niedoskonali jesteśmy. Na to niestety nie mamy wpływu, bo po prostu tak jest…
A jak ma się to wśród ludzi??? Czy zbyt szybko nie pozbywamy się istot, które gdzieś tam po drodze po prostu się popsuły ???
Moje życie w tej chwili jest na etapie rozważań, nie podejmuję żadnych decyzji pochopnie…jesteśmy nadal razem, ale jednak osobno. Rozmawiamy…widzę jej pokorę, widzę jej ból, widzę chęć poprawy…ale czy dostrzegam też miłość???
Zapytał mnie przyjaciel czy jeszcze ją kocham??? W wewnątrz mnie jest milion emocji, milion uczuć…nie potrafię w obecnej fazie nadać im precyzyjnie nazw. Smutno mi jak cierpi, ale przecież nie mogę jej powiedzieć nie płacz, wybaczam, jest ok…bo tak nie jest.
Najchętniej wolałbym teraz być sam…przerobić swój ból nie będąc zmuszony na nią patrzeć, nie chcę zasugerować się litością i po prostu powiedzieć…przebaczam, kocham...Często właśnie ludzie tak czynią, przebaczają a później przy każdej sprzeczce przywołują tamte złe chwile…to żadne przebaczenie. Łatwiej, gdy jest się w tym czasie osobno…bo mogłaby przyjść taka chwila w której bym zatęsknił…ale na chwilę obecną nie możemy być osobno, bo ona nie ma gdzie pójść…a ja nie mogę tak po prostu wyrzucić jej jak śmiecia na bruk. Zbyt wiele razy wyrzucano tak mnie, dlatego wiem, co to za ból…to równia pochyła w stronę dna.
Muszę zmierzyć się z tym problemem w okolicznościach takich, jakie są…emocje kiedyś opadną…muszą.
Dzisiaj mogłem już zasnąć po trzech dniach udręki…miałem nawet piękny sen…leżałem na łące i obserwowałem niebo. Spostrzegłem kilka piórek, takich puchowych chyba gołębich opadających na ziemię…tak uroczo kołysały się jakby był to jakiś magiczny taniec…Czy to znaczy, że opadają emocje???.