09.01.2013

Drogi Przyjacielu,

żyję.
czuję.
oddycham.
jestem.
ciągle.
nic się nie zmieniło.

spytasz dlaczego? dlatego, że moje ciało buntuje się. chce żyć. prze do przodu. a moja głowa i moje serce zatrzymały się w miejscu. dlaczego nic nie może ich ruszyć? jest tyle rzeczy przede mną. tak bardzo się staram. staram się żyć dla ludzi, którzy mnie otaczają. dla tych którzy mnie kochają. lubię z nimi przebywać i lubię się od nich uczyć samej siebie, ta inność jaką mnie otaczają daje mi siłę. już przestałam ich zadręczać moimi problemami. ale ludzie w końcu znikają, a ja zostaję sama. staram się żyć też dla siebie. zapewniam sobie wiele przyjemności, rozpieszczam się, dokarmiam drobnymi rzeczami, jakby miały zalepić pustkę, jakby miały dać mi wytchnienie. uczę się, bardzo dużo, mądrzy mają podobno łatwiej w życiu. ale najbardziej boję się samotności, tych chwil kiedy powinnam umieć zająć się sama sobą. kiedy siedząc z kubkiem herbaty nie mam nic do zrobienia.

bo kiedy nie mam na czym się skupić, jestem z Tobą. moje myśli błądzą dookoła Twojego świata. tak niewiele pamiętam, kolor Twoich oczu? niebieskie? zielone? Twoje włosy, usta, nie pamiętam kształtu Twoich dłoni.. pamiętam, że zawsze były ciepłe. Twoja radość, te wszystkie uśmiechy, każdy był ważny. Nasze żarty. Niekończące się rozmowy. Twoja złość. Twój żal. Twój smutek...

STOP.

wiem, nie można żyć wspomnieniami mój Przyjacielu.

pomału tracę siły, a nie wiem co będzie gdy się wyczerpią.

Twoja, Ja