List do Boga od więźnia

Drogi Boże,
Piszę do Ciebie w ten deszczowy, ponury dzień.
Dalej ta sama, szara cela, ciemne płytki na posadzce i tylko jedno małe światełko, które przebija się zza krat. Dzień jak każdy inny, budzę się, przecieram dłonią oczy, zapisuję dzisiejszą datę i stawiam kolejną kreskę na ścianie.
Zastanawiam się ile jeszcze tu zostanę w tych czterech ścianach z małym okienkiem, przez które i tak nic nie widać bo kraty wszystko zasłaniają. Z resztą przysłoniły mi one nie tylko to okno, a także cały świat...
Siedzę na łóżku, które jest chyba moją jedyną rzeczą, która chwilo do mnie należy. Kiedy tak siedzę, zastanawiam się ile zła w życiu popełniłem, a ile uczyniłem dobra? Ile słów raniących wypowiedziałem, a ile takich, które kogoś uszczęśliwiły? Ile łez przeze mnie wylały moje dzieci i wszyscy bliscy?A ile zapewniłem im radości? Całę życie staje mi przed oczami każdego dnia...Tak... jestem już skończony, bo co to za życie w pustej celi ?
Czuje się jak by tu zostało samo moje ciało. Ja nie mam duszy...Ona odeszła w chwili, gdy zabiłem tą bezbronną dziewczynkę. Miała włosy blond upięte w warkoczyk i takie duże niebieskie oczka. Widzę je za każdym razem, gdy próbuję zasnąć. A kiedy zapadam w sen znów ten sam obraz:Jadę samochodem i mała dziewczynka wybiega na ulicę. Wmawiam sobie, że to nie przeze mnie, lecz przez alkohol. Ale nie! To przecież moja wina...Zginęła ta mała i zginęła moja dusza. Utonęła w moim nałogu. Każdego dnia powtarzałem sobie: Musisz z tym skończyć!
Lecz to było silniejsze ode mnie i mojej kontroli.
Teraz wiem, że straciłem wszystko. Rodzinę, marzenia, plany na przyszłość... i duszę, która już nigdy nie powróci...a bez niej nie da się normalnie żyć.
Kim ja w ogóle jestem?
Co ja robię jeszcze na tym świecie?
Boże,proszę zabierz mnie już do siebie.
Zrozumiałem swój błąd, przepraszam ...