Najdroższy

Dom Przy Ulicy Śmiertelnego Nokturnu, 30.02.3564r.

Najdroższy,
Tyle Cię już nie ma przy mnie. Może jestem słabsza, bardziej markotna, mrukliwa, a mymi najlepszymi przyjaciółmi stali się koc i kubek gorącej czekolady. Tyle Cię już nie ma, ale jakoś funkcjonuję, choć bliżej mi do wegetacji, niż życia. W moim domu brakuje już suchych poduszek. No dobrze, nie tylko w domu, ale również we wszystkich sklepach na ulicy. Mieście. Kraju. Świecie.
Najdroższy. Tyle chciałabym Ci powiedzieć. Dzisiaj na przykład pierwszy raz wyszłam do ludzi. Od roku. Wiem, że byś się ucieszył, tak bardzo pragnąłeś, bym nie zamykała się w sobie. Czy zmieni coś informacja, że wyszłam tylko po to, żeby przegonić kota tej wścibskiej sąsiadki spod 5., który znów miauczał mi pod drzwiami? A przy okazji natknęłam się na Maćka, Marka, Kamila, Stefana, Eugeniusza, czy jakkolwiek on ma na imię, który mieszka na tym samym piętrze co ja. Próbował mnie zaprosić na kawę, lecz uciekłam. On nie jest Tobą.
Najdroższy. Tak bardzo nienawidzę zasypiać wśród okruchów ciastek, którymi miałam nadzieję zajeść moją tęsknotę za Tobą. Tak bardzo nienawidzę, gdy jedynym, do czego mogę się przytulić, jest pluszowy miś z oberwanym uchem i wyciągniętą watą. Nienawidzę go, ponieważ tak bardzo przypomina mi mnie.
Najdroższy. Zaczynam nienawidzić również Ciebie za to, że zostawiłeś mnie samą na tym świecie. Odszedłeś bez jakiegokolwiek pożegnania, jakbyśmy się nigdy nie poznali.
Najdroższy. Moje życie można porównać do opuszczonego wesołego miasteczka. Kiedyś tętniło życiem, a dziś jedyne, co może, to straszyć. Tak niszczy mnie tęsknota za Tobą. Umarłam za życia.
Najdroższy.

K.

P.S. Bardzo mi Ciebie brak. Choć wiem, że tak naprawdę nigdy się nie narodziłeś.