Menu
Gildia Pióra na Patronite

O jakże szybko przemija światowa chwała!

Odys syn Laertesa

Odys syn Laertesa

1. Co nas także obchodzą rodzaje i gatunki? Ten, do kogo mówi Słowo przedwieczne, wyzwala się z mnogości opinii. Z jednego Słowa wszystko, i wszystkie rzeczy jedno mówią: to i jest ów Początek, który i do was mówi (por. J 8,25 Wlg). Bez Niego nikt nic nie rozumie, ani nie wyrokuje słusznie. Ten, dla kogo wszystko jest jednym, kto wszystko sprowadza do jednego i w jednym wszystko widzi – ten może trwać i w Bogu pozostawać spokojny. O Boże, Prawdo, zjednocz mnie z Tobą w wiecznej miłości! Często mam już dość czytania i słuchania o wielu rzeczach; w Tobie jest wszystko, czego chcę i pragnę. Niech ucichną wszyscy nauczyciele, niech zamilkną wszelkie stworzenia przed obliczem Twoim: Ty sam mów do mnie.

2. Im bardziej ktoś byłby zintegrowany i wewnętrznie zjednoczony, tym więcej spraw i tym wznioślejszych pojmowałby bez trudu, otrzymując z nieba światło zrozumienia. Czysty, prosty i utrwalony w swym dążeniu człowiek nie ulega rozproszeniu pośród licznych prac, bo wykonuje to wszystko dla chwały Bożej, a w duszy stara się być wolnym od wszelkiego szukania siebie. Cóż bardziej ci przeszkadza, co cię więcej dręczy niż nieumartwione popędy twojego własnego serca? Dobry i pobożny człowiek z góry już w swoim wnętrzu planuje dzieła, które ma wykonywać na zewnątrz; toteż i nie ciągną go one ku pragnieniom płynącym z grzesznego popędu, ale to on je nakłania rozumnie według oceny słusznych intencji. Kto prowadzi bój większy niż człowiek, który stara się zwyciężyć siebie samego? I to właśnie powinno być naszym celem: siebie samego zwyciężać i z dnia na dzień stawać się od siebie samego silniejszym i lepszym.

3. Każda doskonałość w tym życiu wiąże się z jakąś niedoskonałością. Wszelkie też nasze dociekania nie są wolne od jakiegoś mroku. Pewniejszą drogą do Boga jest pokorne poznanie samego siebie niż głębokie uczone badania. Nie należy ganić wiedzy ani znajomości jakiejkolwiek rzeczy, bo same w sobie są dobre i zostały przez Boga zarządzone; ale jeszcze lepsze od nich jest czyste sumienie i dobre życie. Bo wielu stara się bardziej o wiedzę niż o dobre życie, i dlatego często schodzą na manowce i nie przynoszą żadnego owocu albo mały.

4. O, gdyby tyle pilności wkładali w wykorzenianie wad i zaszczepienie cnót, ile wkładają w formułowanie problemów – nie byłoby tyle zła i zgorszenia wśród ludu, ani takiego nieporządku po klasztorach. Na pewno w dniu sądu nie zapytają nas, cośmy przeczytali, ale cośmy zrobili; ani jak pięknie mówiliśmy, ale jak zakonnie żyliśmy. Powiedz mi, gdzie są dzisiaj ci wszyscy Panowie i Mistrzowie, których znałeś dobrze, kiedy jeszcze żyli i słynęli z nauki? Już kto inny objął ich dochodowe katedry, i nie wiem, czy o nich w ogóle wspomina. Za życia wydawali się czymś, a teraz o nich cicho.

5. O jakże szybko przemija światowa chwała! Gdybyż przynajmniej ich życie dorównywało ich wiedzy, można by powiedzieć, że dobrze czytali i studiowali. Iluż to ginie na tym świecie przez próżną wiedzę, niewiele się troszcząc o służbę Bożą; a pragnąc bardziej wielkości niż pokory, nikczemnieją w swoich myślach (Rz 1,21). Naprawdę wielki jest ten, kto sam dla siebie jest mały i nie ceni sobie zaszczytów. Naprawdę mądry jest ten, kto skarby ziemskie uważa za gnój, byle Chrystusa pozyskać (por. Flp 3,7 Wlg). A naprawdę dobrze wyuczony jest ten, kto pełni wolę Bożą, a wyrzeka się swojej.

Fragmenty pochodzą z dzieła "O naśladowaniu Chrystusa" w przekładzie s. Małgorzaty Borkowskiej OSB.

28 083 wyświetlenia
253 teksty
34 obserwujących
Nikt jeszcze nie skomentował tego tekstu. Bądź pierwszy!