Do św.Mikołaja

Chciałabym dostać jego.
Nikogo innego, tylko właśnie tego z którym razem nie zbieramy kubków po jogurtach, który śpi tej nocy kiedy ja nie śpię, a nie śpi kiedy ja śpię. Tego, który wierzy we mnie kiedy mam przed sobą wyzwanie. Tego, który cały dzień chce mi o czymś opowiedzieć, a kiedy w końcu może to zapomina co to takiego miało być. Tego, który odgaduje moje hasła, kiedy gramy w kalambury-mimo, że naprawdę nie potrafię rysować. Tego, który mówi mi dobranoc kiedy już śpię, a każdego ranka życzy mi miłego dnia. Chcę tego, który śmieje się z moich żartów-który naprawdę je rozumie-tak samo jak moje skomplikowane myśli, ironiczne teksty i bliżej nieokreślone gorsze dni. Tego, który nie pokazuje mi siebie całego. Tego, który ma wady, ale są to wady doskonałe.
Tego, który wie jak bardzo nie liczy się dla mnie wszystko inne kiedy mi na kimś zależy. Tego, który wie, jak ważny dla mnie jest człowiek.
Tego, który wie, że to jego chciałabym najbardziej.
On nie jest idealny, ale jest prawdziwy.
Więc kochany św.Mikołaju, wiem, że nie dostaje się na gwiazdkę ludzi, ale czy zamiast na gwiazdkę, to mogłabym tak na całe życie?