(...) niepełnosprawni mają przez cały czas być weseli i szlachetni, by zdrowi ludzie spokojnie czuć się szczęśliwcami.

Ludzie nie lubią gniewnych niepełnosprawnych. To się kłóci z ich współczuciem, z wyrytą w ich głowach historyjką, jak to niepełnosprawni dzielnie pokonują przeciwności losu, aby zasłużyć sobie na powszechny podziw. Ludzie chcą wierzyć, że niepełnosprawność w niczym im nie przeszkadza, bo wtedy nie muszą tracić energii na poczucie winy.

Ludzie uwierzą we wszystko, o ile będzie to oznaczało, że mogą żyć dalej i nie muszą się zbytnio zastanawiać.

Na świecie będą zawsze takie Cecily, Marthy i Elizabeth, które nie potrafią znieść brzemienia prawdy. Będą popijały herbatę, ważyły słowa, nosiły słomkowe kapelusze, wciskały swoje umysły w gorset, aby nie wymknęła im się żadna zbłąkana myśl i nie zniszczyła gładkich złudzeń, które prezentują sobie i światu.