Zwrotnik Raka

Tuż obok, dotrzymując kroku rodzajowi ludzkiemu, biegnie inna rasa stworzeń, tych nieludzkich, rasa artystów, którzy – kierowani niezbadanymi impulsami- biorą tę pozbawioną życia masę ludzką i dzięki gorączce i fermentowi, jakim ją nasycają, przemieniają to wilgotne ciasto w chleb, chleb w wino, a wino w pieśń. Z martwego kompostu i obojętnego żużlu tworzą pieśń, która niesie truciznę. Widzę, jak rasa tych osobników plądruje wszechświat, wywraca wszystko do góry nogami, brodząc wiecznie we łzach i we krwi, ich dłonie zawsze pozostają puste, wysunięte poza granice naszego świata, wyciągnięte do nieosiągalnego Boga: uśmiercają wszystko, czego dosięgniesz, by uciszyć owego potwora, który szarpie im wnętrzności. Widzę, że gdy wyrywają sobie włosy z głowy, usiłując pojąć, zrozumieć to, co wiecznie nieosiągalne, kiedy wyją jak oszalałe bestie, rozrywają kłami i przeszywają rogiem, wiem, że tak być musi, że nie ma innej drogi. Człowiek należący do tej rasy musi stanąć na wzniesieniu, bełkocząc coś, aż wypruje sobie flaki. Naprawdę słuszne to i sprawiedliwe, on to uczynić musi! I wszystko, co nie dorównuje temu przerażającemu widowisku, co jest mniej wstrząsające, mniej okropne, mniej szalone, mniej pijane i mniej trujące, nie jest sztuką. Cała reszta jest imitacją. Cała reszta przynależy do życia bez życia.

Świadom dziś jestem swego rodowodu. Nie muszę spoglądać w horoskop czy tablice genealogiczne. Nie mam pojęcia, co zapisano w gwiazdach albo w mojej krwi. Wiem, że wywodzę się od mitycznych założycieli naszej rasy. Człowiek podnoszący do ust świętą flaszę, kryminalista klęczący na rynku, człowiek niewinny, dla którego prawdziwy wstrząs stanowi odkrycie, że wszystkie trupy śmierdzą, szaleniec tańczący z błyskawicą w dłoniach, mnich unoszący habit, by spryskać moczem świat, fanatyk przetrząsający biblioteki w poszukiwaniu Słowa – wszyscy oni stopieni są we mnie, wywołują w mojej jaźni zamęt i ekstazę. Jeśli jestem nieludzki, to tylko dlatego, że mój świat przekroczył granice człowieczeństwa; dlatego, że bycie ludzkim wydaje mi się czymś niskim i płaskim, zamkniętym w ramach moralności i kodów, zdefiniowanym przez komunały i „izmy”. Wlewam do gardła sok winogron i znajduję w nim mądrość, ale moja mądrość nie bierze się z winogron, mój stan upojenia nie zawdzięcza nic winu...