Mam jedną nieodpartą potrzebę: uważać, że wszystko jest proste. Proste jest urodzić się. Proste jest dojrzewać. I proste jest umrzeć z pragnienia [...] Tylko Duch jeśli tchnie na glinę, może stworzyć człowieka.

[...] Nic i nigdy nie zastąpi straconego towarzysza. Nie można sobie stworzyć starych przyjaźni. Nie ma ceny skarb tylu wspomnień, tylu trudnych godzin przeżytych razem, tylu waśni, pojednań, porywów serca. Takie przyjaźnie nie są do odtworzenia. Sadząc dąb, daremnie cieszylibyśmy się nadzieją, że niebawem listowie jego użyczy nam cienia.

Noc jest bogata, pełna aromatów, jagniąt drzemiących, kwiatów nie mających jeszcze barw.

W świecie, gdzie życie tak naturalnie łączy się z życiem, gdzie kwiaty nawet w powiewie wiatru łączą się z kwiatami, gdzie łabędź zna wszystkie łabędzie, tylko ludzie budują sobie samotność.

Można kochać tych, którym się rozkazuje, ale nie trzeba im o tym mówić.

Dzisiejszego wieczoru, kiedy moi dwaj piloci są w drodze, jestem odpowiedzialny za całe niebo.

Burze, mgły, śnieżyce, jeszcze nie raz dadzą ci popalić. Myśl wtedy o tych, którzy już doświadczyli tego przed tobą. Powtarzaj sobie: „Jeżeli inni przez to przeszli, to znaczy, że można przez to przejść”.