Zeszyty 1957-1972

Jest po ludzku niemożliwością wybaczyć słowa, które ranią; można je zapomnieć – oczywiście mimowolnie. U podstaw ubytków pamięci leży instynkt samozachowawczy.

Rok po śmierci mojej matki. Tak jakby nigdy nie żyła. Istnieje jeszcze tylko we wspomnieniu mego brata i moim; co do reszty – zapomnienie. Czy można powiedzieć, że ktoś żyje nadal, skoro trwa tylko w pamięci dwóch istot kruchych i zagrożonych?

Śmierć jest opatrznością dla wszystkich mających upodobanie i talent do klęski; jest ona wysoką nagrodą, tryumfem dla tych, którzy nie doszli do niczego, ba, usilnie starali się o to. Przyznaje im rację, wieńczy ich. Dla innych, poczciwych idiotów, którzy ciskali się tu i tam, jest ona zaprzeczeniem wszystkiego, czym byli i co robili.